اطلاعات تور چین

در تور چین کجا برویم؟

همانطور که چین در سال های اخیر، ارتباطات ش را گسترده تر کرده، بیشتر به گردشگری اهمیت می دهد. بسیاری از شهرهای معروف و مکان های دیدنی چین آنچنان پیشرفت کرده اند که جذابیت خود را از دست داده اند، حال آنکه مناطق دور افتاده تر، خصوصا تبت، یانان، و شمال غربی، که در گذشته، مکان هایی محصور و کشف نشده بودند، به تازگی قابل دسترس شده اند.
خلاصه ی زیر، منتخبی از مکان های کلاسیک چین و همچنین جذابیت های کمتر شناخته شده ی چین است که به هنگام برنامه ریزی برای سفر، باید در دسترس باشند.
پکن، یکی از مناطقی است که ضرورتا در برنامه ی سفر هر کسی وجود دارد، همچنین، دیوار بزرگ، شکوه و عظمت شهر ممنوعه، بخش هایی هستند که قطعا نباید در برنامه ی سفر از آن غافل شد. همین طور، بهترین غذاها و شب زنده داری ها در پایتخت این کشور وجود دارد. همچنین، در «چنگده»، در شمال پکن، قصرهای امپراطوری بسیار زیبایی هستند که به دستور امپراطوران ساخته می شدند تا به عنوان مکانی امن برای عزلت نشینی آنان در فصل تابستان، استفاده  شود. 
دره ی رود زرد در جنوب پایتخت، مهد تمدن چین است. جاییکه در آن بقایای دروغ سلسه ای در مورد سن، در چشم اندازی منحصر به فرد از تراس لس جدا می شود. معابد بزرگ در داتونگ و لئویانگ، با مجسمه های بودایی که با خونسردی به ظاهر صنعتی شده ی امروزی خود خیره هستند، با شکوه هستند.
از میان پایتخت های تاریخی، شیان مشهور ترین است. که در آن، هنوز هم ، ارتش سرخ معروف چین، بر بالای قبر امپراطور کینک شی هوانگ، نگهبانی می دهند.   دیگر شهرستان های تاریخی شامل « کایفینگ خفته در هنان، کیوفو  زادگاه کنفوسیوس در شاندونگ» است که هردوی آن ها، چیز های ارزشمندی در زمینه معماری ارائه می دهند و درجه ای از صمیمیت و انسان دوستی در آن جا وجود دارد که در شهرهای بزرگ گم شده است. این منطقه، کوه های مقدس زیادی دارد. که هم مناظر زیبایی را فراهم می کند و هم پیوستگی ناچیزی با گذشته را ایجاد می کند.
شاید تای شای، بزرگترین و امپریالیستی ترین مکان های زیارتی این کشور باشد. موسیقی شان در هانان، اشتیاق پیروان معاصر کونگ فو را که با زحمت و اشتیاق به سوی معبد شادولین، جاییکه هنر در آن ریشه دارد و ووتایی شان در شانسی، برخی از بهترین مکان های مذهبی حفظشده در این کشور را نشان می دهد حرکت می کنند، درک می کند. 
شاهنگهای، جزیره ی مغلوب شرق چین، نزدیک دهانه ی یانگ تسه،  غربی ترین شهر این سرزمین است. بندرگاهی پر رونق که در آن بناهای تاریخی دکو از اروپای قدیم ساخته شده بودند. مرکز کسب و کار در کنار رودخانه است. و همتراز با یک کلان شهر بسیار مدرن، است و دوتا از بلندترین آسمان خراش های دنیا را در خود جای داده است. مقایسه ی منظره های شانگهای با مرکز کسب و کار رقابتی، بعنی هونگ کونگ در سواحل جنوبی چین، جالب است.  با میراث استعماری خود و چشم انداز زیبا و بین المللی اش، تقریبا هونگ کونگ، چیزی در زمینه ی امکانات گردشگری از سواحل زیبا گرفته تا خوردنی و آشامیدنی و شب زنده داری های زیبا ارائه نمی دهد.

حوالی ماکائو، نیز ارزش دیدن را دارد. نه فقط برای مکان های رقص و موسیقی اش، بلکه به خاطر کلیسا های باروک و غذاهای پرتغالی اش. 
در جنوب غربی این کشور، سیچوان چنگدو و یوننان کونمینگ، دو تا از مرکز استان های سهل الوصول باقی مانده اند. و کل این منطقه مملو از نشان های کاملا متنوع همراه با منظره هایی از همه چیز. از قله های پوشیده از برف و دریاچه های کوهستانی گرفته تا جنگل های گرمسیری مه آلود، است.
منظره ی کارست (قله سنگ آهک)، منحصرا مشهور است. خصوصا در طول رودخانه ی لی بین یانگ شوا و گوییلین در گوانگ سی.
در سیچوان، زائران، گرد هم می آیند تا بودای بزرگ را در لشان ببینند و به بالای کوه مقدس امی شان، صعود کنند. در شرق، شهرستان چونگ کینگ، آغاز سفر های رودخانه ای را از پایین یانگ تسه، طولانی ترین رودخانه ی آسیا، از طریق سه دره نشان داده است.
از آنجا که یوانان وگوانگکسی، با ویتنام، لائوس و برمه، هم مرز است، درحالیکه سیچوان در مقابل تبت ایستاده است، چندان شگفت آور نیست که این منطقه مامنی برای حیوانات وحشی رو به انقراض و دهها منطقه ی قومیتی خودمختار باشد. 
جاذبه های طیف بعدی، از شهرستان بای در دالی، شهرستان ناکسی در لیجیانگ، و روستاهای دای در اکسیشانگهانا در یوانان، گرفته تا خامپا، سرزمینهای مرکزی غرب سیچوان، جشنواره های پربرکت و منسوجات گوئیژ و مایو، و معماری چوبی شهرک دونگ در شمال، گوانکسی، هستند.
منطقه ی بزرگ چین، در شمال غربی، جایی است که مردمانی لاغر و بیابان های واقعی دارد. مغولستان که تنها چند ساعت از پکن فاصله دارد، در حال حاضر در مرزهای آسیای مرکزی است. در اینجا شما می توانید رد پای چنگیز خان مغول را با اسب سواری در مراتع بی پایان استپ ها، دنبال کنید.
جاده ی قدیمی ابریشم، به جنوب و غرب، شما را از شیان به وسیله ی جیوونگوان، پایانه دیوار بلند چین و هنر وافر غار بودایی در بیابان شنی دونگ هیوانگ، مستقیما به سمت مرزهای غربی می برد.  
در غرب اینجا، کوهستان ها و دشت های وسیع سین کیانگ قرار دارند. جاییکه چین و ترکستان قدیم، با هم مخلوط می شود و جاییکه مسافرت های ساده بین شهرها تبدیل به سفری حماسی و مدرن می شود. شهرهای واحه ای واقع در تورپان و کاشگر با بازها و میراث اسلامی خود از جاذبه های اصلی هستند. هرچند آبهای تیان چی که مناظری کوهستانی را در میان بیابان سوزان ارائه می دهد، به طرز شایسته ای معروف اند.
در آنسوی کاشغر، پس از خانجراب و در فاصله ی رفتن از پاکستان به قرقیزستان، مسافرین با برخی مسیرهای پر خطرمواجه می شوند.
تبت، یک مقصد عجیب باقی مانده است. مخصوصا اگر شما در سراسر مرز، از سمت نپال یا جاده های طولانی ای که از گالماد در استان چینگهای است، می آیید
برخلاف حکومت پنجاه ساله ی چین، همراه با مهاجرت جمعی از چینی های هان به این منطقه، مظاهر فرهنگ تبت از جمله کاخ پوتالا در لهاسا، راهبان با شنل های قرمز، خطوط زائران، برپا بودن نماز، مجسمه ها، نقاشی های دیواری برای تزیین سالن های کلیسا، همچنان دست نخورده باقی مانده است. 
ومناظر کوهستانی تبت، شامل کوه اورست، خودش به تنهایی ارزش سفر را دارد. حتا اگر فرصت سفری مجزا به چین، کمتر از جاهای دیگر است.

زمان رفتن به تور چین

اقلیم چین، به شدت متنوع است، -بهترین زمان برای مسافرت به این بستگی دارد که قصد سفر به کدام قسمت از چین را دارید. جنوب این کشور، تا حدودی گرم است و تابستان هایی مرطوب دارد. (بین آپریل تا سپتامبر ) در حالیکه دما در فاصله ی جولای تا سپتامبر ممکن است به 40 درجه نیز برسد، و یک دوره ی طوفانی را در سواحل جنوب شرقی ایجاد کند.
هرچند که در دسامبر، هوا هنوز آنقدر گرم است که بتوان در دریا شنا کرد، زمستان های کوتاه (در فاصله ی ژانویه تا مارس)، به طرز شگفت آوری سرد است. 
چین مرکزی، زمستان هایی کوتاه و سرد با دمایی زیر صفر و تابستان هایی گرم و مرطوب و بلند دارد: سه شهر یانگزی، - چونگینگ،ووهان و نانیگ- به سه تنور چین معروف اند.
بارش باران در اینجا در کل سال وجود دارد، رود زرد باسین، مرز محکمی فراتر از حرارت مرکزی ای که به عنوان استاندارد در ساختمان ها است، ایجاد کرده. که کمک می کند تا زمستان های سخت این منطقه کمی قابل تحمل تر شود.
دمای زمستان ، در پکن، از دسامبر تا مارس به ندرت بالا تر از نقطه انجماد می آید. و بادهای تند و گزنده ی دشت مغولی، عاملی برای ایجاد این بادهای سرد و سوزناک هستند.، هنوز دمای تابستان می تواند بالای 30 درجه باشد.
در مغولستان داخلی و دانگبی، زمستان ها حداقل خشک و صاف است، اما دما، زیر صفر باقی می ماند. حال آنکه، تابستان ها می تواند به طرز نامناسبی گرم باشد. 
 زینجیانگ، بدون داشتن رطوبت سایر مناطق این کشور، در تابستان ها به طرز وحشتناکی گرم است، و زمستان ها عذاب آور تر از هر منطقه ی دیگر از چین شمالی است. تبت در تابستان، هنگامی که فلات هایش گرم و خشک و خوش آیند است، مکانی ایده آل است. با اینحال، در فصل زمستان، دما در پایتخت، لهاسا، غالبا به زیر نقطه انجماد می رسد. روی هم رفته، بهترین زمان برای بازدید از چین، بهار و پاییز است. موقعی که آب و هوای چین معتدل می باشد.

منبع: اطلاعات تور چین